Zelf PSA-test gevraagd
Beroepshalve ben ik hoofdredacteur van een wetenschappelijk-technisch tijdschrift over laboratoriumgeneeskunde. Daardoor had ik al heel wat gelezen over de PSA-test, die gebruikt wordt bij de opsporing van prostaatkanker. Zo wist ik dat in België een PSA-test terugbetaald wordt voor mannen vanaf 50 jaar. Toen ik zelf vijftig werd in mei 2001, heb ik die aangevraagd bij mijn huisarts.
Diagnose was lang proces
Bij die eerste bepaling stonden de PSA-waarden in mijn bloed meteen goed in het rood. Een tweede test enkele weken later bevestigde dat. Ook een echografie, een rectaal onderzoek en een biopsie toonden dat er iets mis liep met mijn prostaat. Maar daarmee was de diagnose van prostaatkanker nog steeds niet helemaal zeker. Bij de derde PSA-test bleken de PSA-waarden verdubbeld. Bijkomende biopsies gingen dezelfde, slechte richting uit. Nog eens drie maanden later bleken de PSA-waarden opnieuw sterk toegenomen. Na aanvullende onderzoeken werd duidelijk dat het om prostaatkanker ging.
Maar één optie: prostatectomie
Van bij de eerste PSA-test had ik me uitgebreid geïnformeerd over prostaatkanker, ook al was de diagnose nog niet zeker. Zo wist ik dat de kans groot was dat ik een prostatectomie zou moeten ondergaan, een operatie waarbij de prostaat wordt weggenomen.
Zenuwen niet gespaard
Op 2 januari 2002 werd ik geopereerd. Ik had het geluk dat de tumor nog volledig ingekapseld zat: er was geen weefsel rond de prostaat aangetast. Maar ik had wel de pech dat mijn rectum bij de operatie scheurde. Daardoor hadden de chirurgen de zenuwen op de prostaat niet kunnen sparen. Dergelijke complicatie komt gelukkig slechts zelden voor.
Na mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik meteen opnieuw aan de slag gegaan, ook al was ik de eerste weken na de operatie wat vermoeid. Met behulp van kinesitherapie lukte het me bovendien om na zes maanden zo goed als droog te blijven. Die incontinentie heeft me overigens nooit thuis gehouden. Niemand kon het klein reservoir aan mijn been zien. Het enige vervelende was dat er in de mannentoiletten van restaurants of cafés geen vuilbakjes staan voor incontinentieverbanden.
Impotentie als gevolg van de operatie
Sinds mijn operatie kan ik ook geen erecties meer krijgen. De zenuwen zijn zo beschadigd dat zelfs een erectiepil niet meer helpt. Voor mij zijn inspuitingen met prostaglandines de enige optie, en dat werkt.
Geen behandeling meer
Sinds de operatie heb ik geen behandeling meer moeten ondergaan. Ik word nu nog jaarlijks opgevolgd en mijn PSA-waarden, afkomstig van het restweefsel, zitten altijd op de grens van het meetbare. Achteraf gezien ben ik heel tevreden dat de kanker op tijd ontdekt werd. Prostaatkanker kan zware gevolgen hebben, ook al evolueert de ziekte doorgaans heel traag. Ik heb niet de indruk dat prostaatkanker een grote impact heeft gehad op mijn leven. Ik doe nog alles zoals voorheen.