Een misvorming van de eileiders
Voor mijn huwelijk had ik me nooit vragen gesteld over mijn vruchtbaarheid. Na ons huwelijk wilden we aan kinderen beginnen. Maar na drie jaar was ik nog altijd niet zwanger. We hebben dan medische onderzoeken laten uitvoeren. De diagnose werd snel gesteld: een niet-gediagnosticeerde chlamydia-infectie had mijn eileiders beschadigd zodat die niet meer normaal werkten. Dat was voor mij een schok. Alsof mij een natuurlijk recht werd ontzegd.
Psychologische ondersteuning voor vruchtbare koppels
Ik heb dan een operatie ondergaan in een poging om de eileiders weer doorgankelijk te maken en daarna heb ik driemaal een IVF ondergaan, telkens zonder succes. Mijn man heeft me enorm gesteund. Samen hebben we het wachten, de angst en de herhaalde mislukkingen het hoofd geboden. Het onbegrip van mensen rondom mij was stuitend en hun opmerkingen waren kwetsend. Mijn zussen hadden intussen al kinderen gekregen en begrepen niet dat ik wat afstand nam, om niet te lijden. Mijn gynaecoloog heeft me gelukkig verwezen naar een psycholoog, die ons op die moeilijke momenten heeft begeleid. Hij heeft ons zeer goed bijgestaan.
De rouw van het ouderschap
De behandelingen werken vaak goed, maar bij mij hebben ze niets gegeven. We hebben dan gedacht aan adoptie, maar we voelden niets voor een nieuwe lijdensweg van verwachtingen en hoop die misschien niet zouden worden ingelost. We hebben daar lang onder geleden, maar onze psycholoog heeft ons geholpen om de moeilijkheden te boven te komen. We hebben stilaan het idee van ouderschap laten varen en hebben elders een uitlaatklep gevonden. Ik geniet van ons huwelijk, mijn werk en mijn passie voor schilderen. En ik vind het ook leuk om mijn neven en nichten te zien opgroeien met wie ik zeer close ben.
