Hoe wordt de diagnose van lage rugpijn gesteld?

Luisteren

Voor zijn diagnose luistert de huisarts, reumatoloog of orthopedist eerst hoe de patiënt zijn pijn beschrijft en wanneer de pijn doorgaans opkomt. Vaak loopt dat voor de meeste patiënten gelijk. Iemand tilt een kind uit zijn park, maakt de afwasmachine leeg en geraakt niet meer recht!

Klinisch onderzoek

De arts voert vervolgens een klinisch onderzoek uit: hij onderzoekt en betast de patiënt. Door dat onderzoek is het niet altijd mogelijk een exacte diagnose te stellen van wat de lage rugpijn heeft veroorzaakt. Toch kan het helpen om bepaalde ziekten uit te sluiten.

Bij de diagnose probeert de arts na te gaan of de pijn in de onderrug chronisch kan worden. Een chronische pijn kan immers het leven van de patiënt voor enkele maanden of zelfs jaren beïnvloeden. Daarom zoekt de arts naar bepaalde elementen die het risico op een chronische lage rugpijn vergroten. Die elementen worden ook 'gele vlaggen' genoemd. Voorbeelden zijn:

• een depressie,
• ontevredenheid op beroepsvlak en/of onvoldoende ondersteuning op het werk,
• langdurige werkonderbreking...

Op basis van deze 'gele vlaggen' wordt een specifieke aanpak voor de patiënt overwogen.

Rode vlaggen wijzen mogelijk op een ernstige, onderliggende ziekte.

• Zo is de dokter op zijn hoede als lage rugpijn optreedt voor de leeftijd van 20 en na de leeftijd van 55 jaar.
• Aanhoudende, verergerende en niet-mechanische pijn (=pijn die niet verbetert door te rusten).
• Aanhoudende koorts.
• Chronische inname van cortison.
• Pijn die toeneemt als men ligt.
• Voorgeschiedenis van kanker.
• Onverklaard gewichtsverlies.
• Pijn die uitstraalt in het been.

De meeste vormen van lage rugpijn hebben geen duidelijke, medische oorzaak. De pijn wordt meestal veroorzaakt door een combinatie van artrose, een verkeerd gebruik van de rug en/of overgewicht die de pijn.

Als de arts geen onderliggende ziekte (kanker, infectie...) vermoedt, dan is geen aanvullend onderzoek nodig. Indien de pijn blijft aanhouden, wordt meestal een standaard radiografie uitgevoerd.

Indien de dokter aan een onderliggende aandoening denkt, kan een scan, een MRI-scan (NMR of magnetische resonantie-scan) of een botscintigrafie worden gevraagd.