"Hij stelde me voortdurend dezelfde vragen"
Ik ontdekte de eerste symptomen van de ziekte bij mijn man korte tijd nadat we met pensioen waren gegaan. Hij stelde me voortdurend dezelfde vragen en wond zich op toen ik hem zei dat hij in herhaling viel. Toen hij brood ging halen en zonder iets thuiskwam, maakte ik me boos, waarop hij beweerde dat de winkels gesloten waren. Hij las niet meer en keek geen tv meer, en onze plannen interesseerden hem niet langer.
"Verplicht om mijn manier van leven te wijzigen"
Daarna heeft de arts mij de diagnose meegedeeld. Mijn man had het geluk snel een geneesmiddel te krijgen om het ziekteverloop te vertragen. Het is wellicht dankzij dat geneesmiddel dat ik hem nog thuis kan houden. Natuurlijk heb ik mijn manier van leven compleet moeten omgooien, want de verzorging van mijn man neemt al mijn tijd in beslag.
"De behoefte om aan zijn zijde te staan"
Ik vind het na al die jaren dat we samen zijn, mijn plicht om er vandaag voor hem te zijn. Ik weet niet wat hij denkt of voelt, maar soms, als ik hem zo bekijk, geeft hij me een rustige indruk. Toch besef ik dat ik hem ooit, als ik mijn zorgtaak niet meer aankan, zal moeten laten opnemen in een instelling.
