Ik heb mezelf altijd al als hyperactief beschouwd
'Ik was een moeilijk kind maar zeer actief thuis. Ik denk dat ik mijn ouders heb uitgeput. Mijn schoolresultaten waren eerder middelmatig. 'Gebrek aan concentratie', 'Hangt de clown uit in de klas', 'Onbeleefd tegen zijn leraars'... Mijn schoolrapporten droegen de sporen van deze woelige periode. Toch heb ik mijn studies kunnen afmaken en ben ik commercieel verantwoordelijke geworden. Ik heb mezelf altijd al als hyperactief beschouwd. Dat deed mijn werkgevers plezier want zij hadden alle lof voor mijn zin voor initiatief. Maar de medaille had ook een keerzijde. Ik kon niet langer dan 2 tot 3 jaren in een zelfde firma blijven. De routine is mijn ergste vijand. En dergelijke mobiliteit is niet echt ideaal om bevordering te maken. Maar dat heeft weinig belang want ik werk liever met wie ik wil en wanneer ik wil.'
Een onstuimig liefdesleven
'Mijn liefdesleven was op zijn minst onstuimig. Er was een opeenvolging van korte liefdesgeschiedenissen; waarschijnlijk omdat ik aan 100 per uur leefde. Ik leefde liever van dag tot dag en ik kon mij niet engageren voor de toekomst. Ik heb toevallig ontdekt dat ik ADHD had bij het zien van een reportage op TV; en de dokter heeft mijn vermoeden snel bevestigd. Sindsdien volg ik een behandeling waardoor ik mij beter kan concentreren op sommige kleine taken die vroeger mijn leven tot een hel maakten: administratieve paperassen, betalen van facturen, boodschappen doen... Ik ben er nu vooral zeker van dat ik niet slechter ben dan iemand anders. Alleen maar anders.'